Papież Franciszek podpisał dziś rano dekrety, w których uznaje się m.in. dwa cudy: jeden przypisywany wstawiennictwu Błogosławionego Jana Pawła II, zaś drugi - wstawiennictwu czcigodnego Álvaro del Portillo, pierwszego następcy świętego Josemaríi na czele Opus Dei.
Są to kroki poprzedzające kanonizację Karola Wojtyły (1920-2005) i beatyfikację Álvaro del Portillo (1914-1994).
Ojciec Święty Zatwierdził również głosy przychylne Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, aby przystąpić do kanonizacji Błogosławionego Jana XXIII - Papieża, który zwołał Sobór Watykański II w 1959 roku. Stolica Święta ogłosiła podpisanie także innych dekretów, o czym można przeczytać na stronie www.vatican.va.
Biskup Javier Echevarría: „szczęśliwy zbieg okoliczności”
Dla Prałata Opus Dei, biskupa Javiera Echevarríi, wiadomości te są „powodem głębokiej radości, szczęśliwym zbiegiem okoliczności”. „Jan Paweł II –powiedział Prałat- oddał się z niestrudzoną hojnością służbie ludzkości. Zbliżył nas do Boga bogactwem swojego Magisterium: ustnie, na piśmie, z pomocą obrazów oraz wieloma pełnymi znaczenia gestami. Całe jego życia opierał się na intymnej jedności z Jezusem Chrystusem: wystarczyło zobaczyć, jak się modlił, ażeby zrozumieć skąd ta płodność jego posługi.
Jan Paweł II i Jan XXIII „byli rzeczywiście ojcami bliskimi wszystkim wiernym, Kościołowi, a konkretniej, mogę stwierdzić, tej części Kościoła, jaką jest Prałatura Opus Dei. Myślę, że przy nich miliony osób czuły się ,ukochanymi dziećmi’ Papieża”.
Prałat Opus Dei wspominał biskupa Álvaro del Portillo jako „mocne oparcie dla świętego Josemaríi oraz wiernego współpracownika Jana Pawła II”. I dodał: „Uciekam się teraz do wstawiennictwa tego dobrego i wiernego sługi, i proszę go, by ‘zaraził’ nas swoją lojalnością Bogu, Kościołowi, Papieżowi, świętemu Josemaríi, przyjaciołom; by zdobył dla nas taką wrażliwość społeczną jaką sam posiadał, a która przejawiała się w napędzaniu licznych inicjatyw na całym świecie na rzecz potrzebujących; byśmy mieli, jak on, upodobanie dla rodziny i namiętną miłość dla kapłaństwa, a także jego czułą i prostą pobożność, o wyraźnym akcencie maryjnym”.
Cud przypisywany wstawiennictwu biskupa Álvaro
Zatwierdzony przez Stolicę Świętą cud dotyczy natychmiastowego uzdrowienia chilijskiego chłopca José Ignacio Ureta Wilson: w kilka dni po urodzeniu w sierpniu 2003 roku, doznał ponad półgodzinnego zatrzymania serca oraz rozległego krwotoku. Jego rodzice modlili się z wielka wiarą za wstawiennictwem biskupa Álvaro del Portillo, a gdy lekarze myśleli, że noworodek już nie żył, bez żadnego dodatkowego leczenia i w sposób całkowicie niespodziewany, serce nowo narodzonego zaczęło znów bić, dochodząc do 130 uderzeń na minutę. Mimo ówczesnego ciężkiego stanu klinicznego, po dziesięciu latach José Ignacio prowadzi normalne życie.
Ks. Flavio Capucci, postulator procesu beatyfikacyjnego opowiada, że otrzymał około 12.000 podpisanych opisów łask otrzymanych za wstawiennictwem biskupa Álvaro: „przyszły opisy łask wszelkiego rodzaju: materialnych i duchowych. Rzeczywiście – tłumaczy – najbardziej uderzające to nadzwyczajne wyleczenia, różne: od zniknięcia przerzutowych czerniaków po modlitwie do biskupa Álvaro, do uratowania bez następstw dziecka, które utonęło w basenie”.
Postulator dodał, że wiele z tych łask mają związek z życiem rodzinnym: „małżeństwa, które odzyskiwały harmonię rodzinną, urodzenie dzieci, czasem po wielu latach oczekiwania zanim uciekli się do jego wstawiennictwa; pojednania zwaśnionych krewnych; narodziny zdrowych dzieci po diagnozie twierdzącej, ze niemowlę urodzi się chore… Biskup Álvaro był człowiekiem rodzinnym i prowadził masową katechezę o rodzinie, może dlatego tak spontanicznie przychodzi pragnienie uciekania się do jego wstawiennictwa sprawach tego typu”.
Ksiądz Capucci wyjaśnił, że po zatwierdzeniu cudu należy do Stolicy Świętej wyznaczenie daty beatyfikacji. Uroczystość prawdopodobnie będzie miała miejsce w Rzymie, ponieważ w tym mieście zmarł czcigodny Álvaro del Portillo.
Biografia
Álvaro del Portillo urodził się 11 marca 1914 r. w Madrycie, jako trzeci z ośmiorga dzieci. Był doktorem inżynierem budownictwa lądowego, doktorem historii i prawa kanonicznego. W 1935 roku przystąpił do Opus Dei. Szybko stał się najbliższym współpracownikiem i oparciem dla św. Josemaríi Escrivy, założyciela Opus Dei. Dekret o heroiczności cnót ogłoszony przez Kongregację ds. Kanonizacyjnych w dniu 28 czerwca 2012 r. opisuje przyszłego błogosławionego w następujący sposób: „na wskroś dobry i przyjazny człowiek, potrafiący przekazywać innym duszom pokój i pogodę ducha”.
Święcenia kapłańskie otrzymał w 1944 roku. W 1946 roku przeniósł się do Rzymu. W pracy intelektualnej wraz ze św. Josemaríą oraz w służbie na rzecz Stolicy Świętej prowadził głęboką refleksję na temat roli i odpowiedzialności świeckich w misji Kościoła, poprzez ich codzienną pracę oraz relacje społeczne i rodzinne. W latach 1947-1950 rozwinął ekspansję apostolską Opus Dei w Rzymie, Mediolanie, Neapolu, Palermo i innych miastach Włoch. Promował działalność służącą formacji chrześcijańskiej oraz pełnił posługę kapłańską dla wielu osób.