Pan pozwolił mu głęboko zrozumieć dar naszego synostwa Bożego. Uczył on kontemplować czułe i ojcowskie oblicze Boga, który przemawia do nas w przeróżnych życiowych wydarzeniach, który nas kocha i stale nam towarzyszy, chroni nas, rozumie i od każdego z nas oczekuje odpowiedzi miłości. Dla chrześcijanina myśl o tej ojcowskiej obecności, która stale mu towarzyszy, jest źródłem niezłomnej nadziei. Zawsze powinien on ufać Ojcu niebieskiemu. Chrześcijanin nigdy nie czuje się samotny, nigdy się nie lęka. Kiedy pojawia się krzyż, dostrzega w nim nie karę, lecz misję powierzoną przez samego Pana. Chrześcijanin musi być optymistą, ponieważ wie, że jest dzieckiem Bożym w Chrystusie.